Wilsje

Deze zomer is het in opeens hot om een foto in badkleding te delen. Vrouwen durven zich weer te laten zien. Nou, ik begrijp de ophef niet zo, want ze zien er allemaal prima uit. En loop maar eens aan de kust. Niemand, die je onder een handdoek ziet liggen. Wie bepaalt nou wat wel of niet kan? Bovendien werd je rond het jaar 1600, bloot vereeuwigd op een oliedoek. Kijk maar eens terug, daar hoef je geen kunstgeschiedenis voor te studeren. Ik zie allemaal mooie, rijpe, volslanke vrouwen, ze worden gekoesterd. Neem nou de kunstschilder Peter Paul Rubens. Hij schilderde niets anders dan mooie sterke, welgevormde lady’s gewikkeld in een stukje donkerrood gordijn liggende tussen een weldaad aan eten en sterke strijders. Vrouwelijk schoon, prachtig weergegeven. Nou zie je natuurlijk direct dat de schilder een man was. De kapsels uit die tijd, zijn vaak te verwarren met ander lichaamshaar, maar goed. De meeste schilders begonnen niet aan kapsels, zij schilderen een kap of een doek om. Wat wel opvalt is, dat de mannen wel de moeite namen om het vrouwelijk lichaam, perfect weer te geven. Ik zie goedgevulde borsten. De meeste vrouwen liggen er weelderige bij, dus dat lijkt algauw, heel wat. Bolle buikjes, stevige billen en sterke benen. In die tijd, was dat het toonbeeld van vrouwelijkheid. Als vrouw kwam je niet zomaar op een doek. Wie had er geld genoeg, om z’n liefje te vereeuwigen? Juist, het kostte veel geld en tijd. Wat denk je, dat er toen afhaal, fastfood en supermarkten waren? Nee, wilde je als partner, jouw liefje voeden, dan kon je eerst op jacht naar een everzwijn. Groente en fruit, dat moest eerst worden geoogst en kruiden, die moest je plukken en stampen. Handenvol met werk. Voordat je werd afgebeeld op canvas, was er dus, heel wat water door de Rijn gestroomd. Vandaar het pronkstuk boven de haard. Dus dames: Iedere vrouw verdient een portret aan de wand, liggend tussen een weldaad aan eten. Vind je het toch een beetje te veel van het goede, laat dan wat extra meloenen of druiven erbij schilderen.