Wilsje

Ik ben impulsief. Wanneer ik wil trainen, dan kleed ik me om, en dan ga ik. Ik hou niet van plannen. Dit komt, omdat mijn ochtenzang nog niet mijn avondzang is. In de loop van de dag kan ik zo ontzettend moe zijn of het weer slaat om, dat weet je nooit van te voren. Meestal spreek ik met mijn mannetje af. We mogen graag snelwandelen. Hij is echt super snel, begint direct als een havik te lopen. Ik moet eerst even inkomen. Het is geen gezicht, als de buren op ons zou letten, lijkt het net of we voortdurend ruzie hebben. Hij loopt als een V2 vort en ik kom er al sissend achteraan snellen, dat hij niet zo snel moet lopen. Mijn gezicht spreekt boekdelen. Onderweg, heb ik het tempo te pakken en dan is goed. We kletsen over van alles, we zijn zomaar rond, meestal 80 minuten snelwandelen. Ik geniet ontzettend van de omgeving waar we in hoog tempo langs snellen, het bos, de dijk, de havens, heerlijk. Ik krijg daar echt een geluksgevoel van. Wetenschappelijk krijg je dat hormoon bij hardlopen, maar bij mij gebeurt het al, bij snel wandelen. Heerlijke kick, maar dan richting de woonwijken, na een uur word ik moe. Ik merk dat ik begin te strompelen. Mijn voeten werken niet goed mee. Wat ook niet mee werkt zijn die patatzaken. Na een uur snelwandelen, ruik ik die heerlijke frituur, onweerstaanbaar! Mentaal spreek ik mezelf toe dat ik deze ronde niet voor een frikadel speciaal heb gelopen. Van het gelukshormoon is weinig over.