Na 8 weken krachttraining zie ik al resultaat. Mijn armen worden sterker, ik zie aan de binnenkant spieren aanspannen als ik mijn haren krul. Ik leg de krultang neer en kijk eens goed in de spiegel. Ja hoor, het zwengelt een stuk minder. Blij, als een kind even laten zien aan de rest van mijn familie. Ik sta als Popeye in de keuken te demonstreren, zegt mijn jongste: ‘dat heb ik mijn hele leven al’. ‘Nou zorg dat het zo blijft, jongetje. Later als je groot bent dan kijken we nog een keer’. Krachttraining werkt dus bij mij. Het leukste is, dat wanneer ik meer spieren krijg, mag ik ook meer eten, maar dat niveau zal ik niet snel bereiken. Ik verbrand nog steeds mijn reserve pakjes Croma. Wel grappig om in de sportschool jonge gasten te horen praten over calorieën en verbranding. In de sportschool trainen is niet echt mijn ding. Ik houd van buiten sporten, licht en ruimte om me heen. Ik beweeg tussen totaal onbekenden, die ik af en toe een knikje geef. De sporters zijn bloed serieus. Tenminste zo kijken ze wel. Iedereen kijkt met een frons. Ik zie niemand echt genieten, laat staan lachen. Ja, ik snap wel wanneer je 150 kilo wilt liften…. dat het niet lachend lukt. NEE, dan hoor je oer geluiden, in begin schrok ik daarvan. Er zijn best wat momenten om even te kletsen, maar dat kan blijkbaar niet. Zodra er een rustmoment is staart iedereen op zijn telefoon met een ernstige blik. In begin dacht ik even sociaal te zijn. Begin ik een gesprekje krijg je geen reactie. Wat is dit voor volk? Oké, ik geef toe, dat ik als vrouw in de minderheid ben, maar dat is niet de oorzaak. Wat blijkt… ze dragen allemaal Airpods. Ze horen mij niet, blijkbaar ze zijn gefocust op de muziek en het beweegschema op de smartphone. Ik vraag me af wat voor soort muziek ze luisteren? Ik ben namelijk dol op muziek, ik durf met al die strenge gezichten natuurlijk niet te vragen of ik even mag luisteren, want ze horen me toch niet. Ik zou ze vast moeten grijpen, want ik denk… als ik die Total gespierde body’s aantik, ze dat niet eens voelen. De muziek is vast bloedserieus, er is niemand die even vrolijk lacht. Ik word zelf heel vrolijk van muziek, het liefst beweeg aritmisch mee, dat is natuurlijk geen gezicht in deze sobere setting, dus ik hou me in.
Niks aan voor mij, ik houd van een praatje. Ik heb het nu een paar weken geobserveerd en ik zie robots, trekkend en duwend met een bepaalde cadans. Ze kijken strak vooruit, ze zweten, zuchten en kreunen…
Ik vraag me af wat deze gasten drijft om 2 tot 5 keer per week te sporten. Het enige leuke zijn de beginnertjes. Prachtig om te zien hoe jonge pubers een begin maken aan hun Mens Health body. Ik zie die smalle armpjes, schouders en kuitjes, stuntelen met de apparaten. Dat vind ik zo schattig! Natuurlijk nog wat onzeker tussen als die bodybuilders, het valt ook niet mee als beginner.
Wilsje 
Geef een reactie