Wilsje

Ik kom uit de generatie, van uitset sparen. Is dat nog steeds zo? Zodra ik verkering kreeg, begon het circus. Een uitset bestaat uit alle spullen die je gebruikt na de big weddingday. Spullen die al jaren in verpakking op een zolder of achter de luiken spik splinter nieuw, lagen te wachten voor de perfecte vrouw des huizes. Ik heb het over vergeelde washandjes, handdoeken met ouderwetse motiefjes. Apparaten met verlopen garantie. Handdoeken van Walra, servies van Villeroy en Boch, bestek koffer van Gero. Ja, toen werd niet naar geld gekeken, alleen naar waarde en kwaliteit. Alle verjaardagen gaan dan ook over het uitset! Je krijgt vragen of het al compleet is, heb je dit al? Je moet zus, je moet zo. Iedereen komt aan met theedoeken en washandjes. Ik hield een lijstje bij met alle spullen die ik had gekregen en wat ik nog moest kopen. Zo waren er regelmatig Tupperware of Hara party’s. Tegenwoordig doen Jemako, Optidee ook mee. Ik gebruik de producten nog steeds. Verkopers die met verleidelijk verhaal de functionaliteit van super handige vershoudbakjes of sopdoeken los gaan. Wonderdoeken, waarbij amper een emmer water aan te pas komt. Ooo, ik zat op het puntje van de bank. Wat zou ik veel gaan koken en soppen. Ik kon niet wachten. Toen was IKEA, not done en Action bestond nog niet. Ik zag het helemaal voor me. Keukenkastjes keurig geordend met Tupperware. Ik was van plan om alle bakjes te vullen met ingrediënten, net zoals in de folder. De realiteit leerde echter, dat ik na de supermarkt, echt geen zin had om al die bakjes te vullen. Wat een gedoe. Die party’s hadden aan het eind van de avond een ongemakkelijk moment: Bij wie is de volgende party? De gastvrouw krijgt een bonus bakje gratis, heel verleidelijk, maar een avondje geven…. Niks voor mij. Ik kom liever als gast, als opvulling. Sommige gasten zie je sneacky glippen…. Het probleem met die avondjes is: loyaliteit. ‘Ik kom op jouw party, dan kom jij de volgende keer bij mij!’ Op een gegeven moment had ik niks meer te wensen, en de rest ook niet, maar dat geplande avondje hing als een zwaard boven mijn hoofd. Ik moest dus opzoek naar nieuwe gasten die nog wat nodig hadden. Bijvoorbeeld een jong nichtje, die net met het uitset was begonnen. Ik was ondertussen alleen maar bezig met volk te charteren voor mijn party. Ik probeerde mijn gasten nieuwsgierig te maken naar de nieuwste slagroomspuit van Tupperware. Super handig, het was een blauwe bol, die kon je los schroeven en vullen met slagroom of salade voor een gevuld eitje. De bol was makkelijk schoon te wassen, niks geen gedoe, zo de vaatwasser in. Elke keer als ik mijn keukenkasten uitneem, komt die bol weer tevoorschijn. Ik moet er altijd om lachen. Ik had er die avond 8 verkocht. Ik vraag me af is ze ooit zijn gebruikt. Snap je nu het Urker begrip bijkeuken? Kasten vol bakjes, schoonmaaksetjes, sop.
Mijn man heeft een haat-liefde verhouding met Tupperware. Wanneer hij een bakje nodig heeft, moet hij eerst op zijn knieën voor het aanrecht. Alles staat keurig in elkaar gestapeld, maar de deksels zijn altijd zoek. Hij wordt echt altijd zo chagrijnig. Hij moppert altijd dat hij moet zoeken in het donder-maar-in-kastje. Woest zoekt hij uit, welke bakjes naar de Waypoint (kringloop) moeten, want we gebruiken de helft niet. Ik kan dat niet over mijn hart verkrijgen. De bakjes heb ik jaren lang vergaard op zolder, en bovendien is het super kwaliteit, het vergaat never nooit meer.