Wilsje

Tjonge tjonge, wat ben ik chagrijnig, drie brandblaren verder, beneden verdieping een grote puinhoop, overal gereedschap wat een zooi! Inmiddels, al veel te laat! Je hebt van die dagen. Ik kreeg een prachtige design lamp van een vriendin. Mooie grote smoky glazen lamp met heel veel pegeltjes, heel erg dankbaar! Ik zie de bui ook al hangen, want die lamp moet ook nog aan het plafond. Na een werkdag-ren-je-rot! boodschappen doen en mijn nieuwe krulborstel ophalen. Yes, ik kan niet wachten om uit te proberen! Stelt manlief voor om na de kost de geweldige lamp op te hangen. Ik overweeg de voor en de tegens. oké, laten we het maar gelijk doen, anders blijft het erbij. Tijdens het koken, snel mijn geweldige krulborstel uitproberen, want na de kost begint het circus. Ja hoor, de kost is op, het zakt bij mij in de benen, veel te veel gegeten. Ik verdaag op de bank; Had je dat gedacht? Nee, er moet nog een super ingewikkelde lamp aan het plafond. Boren in plafond, geen goede boor natuurlijk, buurman erbij halen. Daar staan we dan op de keukentafel. Dochter lief schijnt met een zaklamp bij, danst ondertussen een Tik Tok. Het licht vliegt alle kanten op. Wat een gemier. Voor mijn gevoel heb ik die lamp al tig keer anders proberen vast te houden. Ik merk dat het nog wel even gaat duren. Een pakje wordt een vrachtje. Ik voel mijn bovenarmen verslappen. Ik houd de lamp niet, wisselen! Ik kan het veel sneller! Houd maar op, boven mijn hoofd werken is ook niet te doen. Mentaal spreek ik mezelf toe, dat het zo klaar is. niet zeuren, hoe doen andere mensen dit? Ja hoor, valt er zo’n akelig klein, mini schroefje op de grond. Sta ik daar met de inmiddels loodzware lamp van glas te wachten. Manlief en kinderen kruipend door de keuken, opzoek naar dat rot schroefje. Ik word gillend gek! Ik scheld in mezelf, ik wist dat dit zou gebeuren, ik wist het! Gelukkig, de lamp hangt, er stroomt weer kracht door mijn armen. Moet de lamp weer los! want het is stroomdraadje hangt te slap. Ik kan het niet meer verdragen, het stoom komt uit mijn oren. Ik kijk naar de klok, het is veel te laat, de kinderen lopen ook nog ongewassen rond. Ik commandeer dat ze tanden moeten poetsen, ik krijg weinig respons, natuurlijk. Ik sta nog steeds op de keukentafel met de inmiddels mega zware hanglamp en nu moet de lamp ook nog schoon, vette zweet vingerafdrukken er af poetsen en 30 fragiele pegels, met mini haakjes vast maken. Au, verrek, verbrand ik me drie keer aan die hete gloei lampjes. Ik ben er nu helemaal klaar mee! Ik zwijg, ’s avonds klussen na een drukke dag is gewoon niks voor mij. Sommige mensen leven dan op, en kunnen de wereld aan, nou ik niet. Ik geniet inmiddels wel van de prachtige lamp, super mooie sfeer. Ik hoor wel eens opmerken, na een moeilijke opgave: Wat een bevalling! Ik begrijp het helemaal. Als je eenmaal begonnen, kan je niet meer terug.