Wilsje

Vakantie, wat is dat fijn! Heerlijk om naar toe te werken en naar uit te kijken. Waar gaan we heen? Wie gaan ermee? Binnenland of buitenland? Zomaar wat vragen die van belang zijn. De kinderen mochten kiezen, dus het werd een boot vakantie! Nederland is prachtig. Idyllische dorpjes met prachtige pandjes, mooie historische steden, oud land, slingerende riviertjes, weilanden met vee, vogeltjes en steekmuggen. Tot nu toe varen we altijd richting het noorden. De mentaliteit van de mensen is fijn, nuchter en behulpzaam. Ik heb namelijk eerst wel wat skills moeten leren op een boot. De eerste keer met de boot was tijdens de wittebroodsweken. Ik weet niet of het goed is, om dan met een bootje zonder boegschroef te gaan varen. Het was een grote beproeving voor ons eigen huwelijksbootje. Je moet namelijk heel goed kunnen communiceren. De pech, die wij met het bootje hadden was dat het stuur niet buiten stond. De schipper zat binnen aan het wiel en ik de matroos stond buiten op het dek. Door een raampje orders ontvangen levert de nodige verwarring op. Voor mijn man was alles een eitje, hij was notabene een visserman. Hij blijft ook altijd rustig en kent geen stress. Voor mij, als teveel denkende matroos was het minder makkelijk. We begonnen eenvoudig. De eigenaar zei nog dat de eerste bruggetjes hoog genoeg waren, daarna moesten we maar even kijken of we er onderdoor konden varen. We voeren richting Emmeloord, een lang recht kanaal. O, wat zaten we nog verliefd te glunderen naar elkaar. Ik zag het helemaal zitten. Tas met bikini en boeken mee, grote zonnebril op mijn neus. De boot paste niet helemaal in mijn plaatje. Het mooie witte zonnedek met leren kussens ontbrak. Als klap op de vuurpijl zat er ook nog een gat in de boeg…. De eigenaar had er een dotte in gepropt. Ik vond dat maar niks. Menig voorbijganger keek en wees naar dat gat. Ik was dat al snel zat ‘Nou stelletje ijslikkers, wij hebben dat gat er niet ingevaren! Het voordeel was wel dat in een drukke sluis iedereen zijn best deed om onze boot af te houden, zij zagen natuurlijk ook dat gat in de boeg. Toen de eerste brug naderde vroeg mijn kersverse echtgenoot aan mij of we eronder door konden varen. Ik schrok van de vraag. Ik wist het niet en de brug kwam steeds dichterbij! ‘Kracht er af, niet zo snel!’ Nogmaals kreeg ik de prangende vraag. ‘Kan die boot eronderdoor?’ Ik voelde de zenuwen in mijn buik, mijn hartslag schoot omhoog. De brug was nu echt heel dicht bij. Gedachtes flitsen door mijn hoofd. Straks zitten we vast onder de brug? Mijn man riep nog dat er geen rem op de boot zat! Ik stond voorop de boot en dacht even een brug tegen te houden. O, wat een penibele toestand. Een hoop gegil en geschreeuw verder, de toon was gezet! Dit is niks voor mij. Angstvallig hield ik de vaarkaart in de gaten, kwamen er nog meer bruggen of sluizen? Ik kwam aan mijn boek niet toe, iedere keer moest ik voorop klaarstaan met een touw. Het aanleggen in de sluis is in het begin ook lastig, water omhoog of omlaag? Soms blijft er in de sluis een bootje hangen, wat een stress. Ik had teveel YouTube bloobers gezien. Ik rende met het meertouw als een kip zonder kop ‘Welke kant bakboord of stuurboord!’ De schipper deelde de orders uit en ik deed mijn best op mijn manier. Onze boot had geen boegschroef en er stond een te harde wind. De boot verdaagde natuurlijk dwars in het kanaal. Teun probeerde van alles en had aan mij ook niks. In paniek sprong ik op een boot met Duitsers en Teun dreef nog stuurloos rond. De aardige Duitsers deden hun best om te helpen en ik stamelde ‘Vielen Dank.’
De maat was vol, ik stap nooit meer op een boot zonder boegschroef!
Ik zag prachtige boten voorbij varen met vriendelijk wuivende mensen, uber relaxt. Ik zwaaide vriendelijk terug en vroeg me ondertussen af, hoe die mensen aanmeerden? Ons hoorde je de haven al binnen komen. Wij hadden natuurlijk al vanaf Tollebeek de nodige woorden gehad, maar ons huwelijksbootje drijfde nog goed.
Nu lachen we keihard om onze eerste bootreis, inmiddels weet ik wat ik moet doen, maar goede communicatie en een beetje inzicht is een must. De kinderen helpen nu ook mee op hun eigen manier. Zodra de haven in zicht is, staan ze al naast me om de WiFi code. Al mijn mijn non-verbale signalen missen ze. Ik probeer natuurlijk zo nonchalant mogelijk aan te meren, maar onder tussen sta ik gefocust en alert touwen vast te knopen. Gelukkig is er altijd wel een voorbijganger die het touwtje wil aannemen. We kijken terug op een heerlijke week, ontzettend genoten van het mooie weer en fijne boot met boegschroef.