Wilsje

Ik trap er niet meer in. Ik ben gewoonweg niet het type om mijn spullen te verkopen. Wat voor mij veel heeft betekend, daar krijg ik niks voor terug. Jaarlijks heb ik zo’n drive om alles op te ruimen en te verkopen. Ik neem ijverig foto’s en reken mezelf rijk. Ik hoor altijd van die succesverhalen van volk die heel wat verdienen via Marktplaats of Facebook. Ondertussen word ik moe van alle loze reacties of ik vergeet domweg te reageren omdat er teveel te koop staat. Een dagtaak om alles bij te houden en dan moet je ook nog alles versturen of op laten halen, verschrikkelijk, wat een gedoe. Waarom doe ik het dan? Ik kan niks weggooien! Ik vind het zonde om waardevolle spullen weg te doen of zelfs te verkopen.
Nu is het zo.
Dochterlief krijgt een nieuwe kamer. Ze is tiener en eindelijk is ze aan de beurt. Ik geef mijn herfstvakantie er voor op. Nieuw behang, schilderen, meubels inelkaar zetten. Ik zie de bui al hangen, het wordt weer afzien.
Ik verheug me enorm op het Ikea-effect. Het schijnt zo te zijn dat wanneer je zelf alles maakt of inelkaar zet, het voldane gevoel enorm is, en dat je trotser bent op het eindresultaat. Google maar even op de term Ikea-effect. Ze vergeten natuurlijk te vermelden dat wanneer je schroefjes of plankjes over houdt, het één grote opgave wordt vol gechagerijn of moedeloos wordt van het eindeloos geblader in het instructieboekje op zoek naar wààr het mis is gegaan.
Nu wil mijn dochter een nieuw bed. Ze ligt nu op een poepbed! Hoe durft ze het zo te noemen! Qua kleur heeft ze gelijk, een donker eikenbed. Oké het is uit de tijd, maar het bed weg doen dat is nogal wat.
Het bed heb ik zelf ontworpen en laten maken. Ik was van plan om mijn leven te delen op dat bed. Huwelijk, geboortes en sterven, ja heel sentimenteel. De realiteit is anders. Het Amerikaans Eiken kraakt mij te veel. Inmiddels zijn wij verhuisd naar de zolder, een wellness suite met bed en bad. Mijn emotionele gewaardeerde bed past niet in het nieuwe plaatje, dus wij liggen op een nieuw bed afgestemd op de rest van de kamer. Automatisch kreeg mijn dochter de Master bedroom met het vreselijke poepbed…. het zijn haar woorden. We hebben er nog over na gedacht het bed te stralen en te verven…. Maar dochterlief zag zich liever op een rose velvet bedje liggen ipv. het grote poepbed in een andere kleur.
Oké, soms is afscheid nemen van het oude beter. Met pijn in mijn ziel, zet ik het bed op Marktplaats en Facebook te koop. Het bed wat voor mij zoveel heeft betekend, wordt verkocht. Het is niet in geld uit te drukken.
Goed, het liep niet storm met reacties. Zelfs Waypoint haalt zijn neus op. Buiten hangt een groot bord: We nemen geen donker eikenhouten meubels aan! Ondertussen is er al een wel een roze bed voor onze prinses op de erwt besteld en het oude staat er nog.
De reacties van op de advertentie zijn allemaal hetzelfde: Het bed is veel te groot, te hoog. Niemand wil het bed kopen. Ik heb nog een poging gewaagd om het gratis aan te bieden in een Chateau in Frankrijk. Ik zag ons bed al prijken in een Victoriaanse kamer.
De advertentie heb ik maar aangepast: Gratis afhalen. Binnen één uur al 5 reacties. Ik weet niet wat me aangaat! Verschillende talen passeren. Een spraakbericht van een buitenlander die alleen het matras wil…. Het matras is niet in begrepen, beste man!
Ons bed krijgt een nieuwe eigenaar. Ik hoop alleen niet dat het als stookhout wordt gebruikt vanwege de hoge energie prijzen. Ik wil het niet weten!