Wilsje

Sinds een tijdje draag ik lenzen. Na een wenperiode van zachte lenzen toch gekozen voor harde lenzen. Ik moet de Pearl nageven dat ze een ontzettend goede service hebben voor het vinden van het juiste set. En dan komt het wennen, keurig aan het protocol gehouden. Ik kan er maar niet aan wennen. Ik voel ze steeds op mijn oogbol. Last van droge ogen, denk ik. Uiteindelijk drijven ze meer in het bewaardoosje. Zodra ik de lenzen draag, merk ik dat steeds mijn ogen knijp. Ik kijk voortdurend met een frons. Ik had de lenzen aangeschaft om geen bril te hoeven dragen. Ik vind een bril niks, niet mooi. Ondanks positieve woorden van een collega :”Een bril is een sieraad voor je gezicht ‘. Doe mij maar een paar nieuwe oorbellen! Ik vind mijn gezicht mooier zonder bril, maar mijn omgeving lijkt verdeeld. Ach genoeg over die bril. Ik had dus lenzen aangeschaft, maar het bevalt me niet echt. Nu gebeurde het volgende. Zondagmorgen haast-je-rep-je op tijd naar de kerk. Iedereen rent door het huis en vaak is iets kwijt of onvindbaar. Moeder, de vrouw is nooit iets kwijt en weet alles te vinden. Ik sluit me af en doe net of Ik doof ben. Ik trek me terug in mijn eigen zone. Ik ben gestopt met terug te roepen vanaf de tweede verdieping naar iemand die onder de trap staat te brullen. Het levert mij totaal niks op, want ze zoeken toch met hun ogen dicht en vinden niks. Ik werk zo mijn eigen ritueel af: kapsel, make-up en mooie kleren aantrekken. Ik kijk in de spiegel en knik tevreden. Opeens krijgen mijn lenzen een kans. Ik heb nog 8 minuten over. Ja, ik draag vandaag geen bril, maar lenzen. Ik zet alles netjes neer beneden op het aanrecht en gebruik de spiegel van de oven. Ik pak mijn rechter lens in mijn hand, en bedenk dan om ze eerst maar te reinigen. Toen ging het mis. Opeens lens weg! Ik kijk op de klok, nog 6 minuten. Ik snap er niets van. Ik bevestig mijn motorische gestoorde reflexen, typisch weer wat voor mij. Ik bevries op mijn plek. Ik krijg flashback uit mijn jeugd. Kruipend met ons ouderlijk
gezin op zoek naar de lens van mijn vader. Ik zie het Perzisch tapijt nog zo voor me blauw met donkerrood. De kwetsbaarheid en de waarde van de lens waren de reden voor het forensisch onderzoek. Mijn vader bleef bevroren zitten, want die zag toch niks zonder lens. Ik zie best zonder bril, dus met mijn neus en knieën kruipend over de vloer op zoek naar mijn lens. Onvindbaar, de lens is foetsie! Ondertussen staat mijn gezin ook klaar, met grote ogen slaan ze mij gaande. Ik beveel ze niet te verroeren en eis dat ze uit de zone van kwetsbaargebied langzaam uitstappen. Ik sta ook op en besluit na de kerkdienst verder te zoeken, want die lens moet toch ergens liggen. Ik ben toch niet gek, ik vind die lens wel terug. Met een zaklamp kruipend over de vloer, het aanrechtblad. Zelfs de keuken kastjes van binnen uitgezocht en schoongemaakt, maar de lens niet terug gevonden . Natuurlijk niet, de lens heeft geen pootjes. Iets in mij zegt dat de lens dus helemaal niet voor het aanrecht ligt.

Mentaal maak ik mezelf wijs dat de lenzen toch niet bevielen. Opnieuw een bevestiging dat ik de rest van mijn leven een bril moet dragen. Bijna een week later poets ik de keukenvloer. Ja hoor, wat zie ik liggen dichtbij de hal, de lens! Helemaal buiten het kwetsbare gebied. Ik helemaal blij, toch nog gevonden. Ik kijk eens goed, de lens is nog heel. Ik leg de lens snel in het bakje vloeistof, misschien doet ie het nog? Dan bedenk ik dat wij de hele week door de keuken hebben gelopen. Ik parkeer de gedachte en wacht tot de volgende dag. Ik reinig opnieuw de lens en kijk nog eens goed. Niks mis mee! Helaas, Pearl denkt er anders over. De lens is onherstelbaar beschadigd.
Jammer.